In love with Tasmania

Maandag werd ik om 7.45 opgehaald bij mijn hostel voor de 7-daagse tour door Tasmanië. Het is een klein busje met 15 mensen, ik was verrast door het aantal chinezen dat meeging en ik had dan ook meer backpackers verwacht. Er waren 2 andere backpackers en het was meteen duidelijk dat wij met elkaar gingen optrekken. Hanna uit Indonesië en Nicole uit jawel.. Nederland. Beide super aardig en goed voor de portomonnee want hierdoor konden we bij de supermarkt voor zijn drieën een prima lunch halen. Het brood is hier in Australië best lekker eigenlijk! De tourguide is Iris en ook een andere tourguide Jack hadden we uiteindelijk opgehaald halverwege omdat het haar eerste tour was. Zij zijn beide super gezellig en spraakzaam!
De eerste stop was Mount Fields National Park waar we naar de Russell Falls zijn gelopen. Echt super mooi, de natuur had een beetje iets weg van een regenwoud. We zagen meteen een Pady Melon, een kleinere versie van de Wallaby, super schattig. Daarna zijn we verder gereden naar Lake st Clair om te lunchen, het was echt mega koud en een ijzige wind. Daar zaten we dan in een shelter bij 5 graden onze bammetjes te smeren met creamcheese. De natuur is overigens echt zo bizar hier, elke 30 minuten rijden veranderd het landschap en ik kan moeilijk omschrijven waar het dan op lijkt. Het is bijna alsof alle soorten vegetatie van de wereld op dit eiland zijn geplant. Na de lunch reden we door naar Franklin Gordon Wild Rivers national park, onderweg lag er veel sneeuw naast de weg. Het was een prachtig uitzicht vanaf het eindpunt van de hike.
S avonds heb ik met Hanna en Nicole gekookt in het huisje wat eigendom van de tour agency is. Het is een schattig hutje met een oude keuken/badkamer en een schone dorm voor 4 personen. Het was echt mega koud, er was een kachel maar die kon niet op tegen de kou en slechte isolatie. Ook de chinezen sliepen er ik heb een half trauma opgelopen door de manier waarop zij eten.... jezus dat is echt niet normaal (sorry papa voor elke keer dat je smakt ik er wat van zeg, je bent er niks bij). Hoeveel geluid een mens kan produceren met het kauwen van voedsel...misschien smaakt het op die manier wel beter, zal het van de week uitproberen. Ook heb ik mijn eerste slokken goon gedronken, de beruchte Aussie wijn, het was best lekker!

De volgende dag gingen we naar de Montzuma Falls, het was 10 km lopen in totaal. Op de heenweg zagen Jack en ik iets in het water springen, we bleven wachten en toen het bovenkwam bleek het een platypus!!! Wat een geniaal beest, google het maar even. Het is best uitzonderlijk om deze te zien want zelfs Jack als echte Aussie en tourleider heeft er maar 1 gezien in zijn leven. De watervallen waren erg mooi en je kon ze bekijken vanaf een slingerbrug waar maar 2 mensen tegelijkertijd op konden, het was best hoog, griezelig en super glad maar I survived. Op de weg terug hebben we in de stromende regen gelopen (pap wat ben ik blij dat je me overtuigd hebt voor gore tex schoenen en een jas, ook shoutout naar de financiële bijdrage overigens). Mijn jas en schoenen hebben me voeten en bovenlijf droog gehouden maar de rest was doorweekt. De chinezen hebben ons weer laten schrikken want we waren 45 min op hen aan het wachten en de tourguide kon ze niet vinden, zij heeft de first aid kid opgehaald uit nood maar uiteindelijk was het niet nodig en waren ze waarschijnlijk verdronken in hun selfies onderweg. Dat is echt niet normaal, het is geen stigmatisatie dat alle chinezen foto's/selfies maken met de meest nutteloze dingen, het is een feit. Zelfs in de stromende regen gingen ze met hun paraplu achter een paar eenden aan om selfies te schieten.
Na de lunch in de stromende regen, gelukkig binnen bij een bakkerij waar ik een lekkere philly cheesesteak naar binnen heb gewerkt, gingen we naar de Henty sand dunes. Het was eindelijk droog!! We hadden karton meegenomen zodat we een soort van konden sandboarden. Er was een bepaald punt waar we naar beneden moesten springen van de duinafgrond zonder het van te voren te zien en het was echt best diep. Daarna ging ik met het stuk karton van de heuvel en ik ging echt super hard op mijn bek, lekker zand gehapt en een mooie go pro video voor in de boeken. Het uitzicht was prachtig, aan de ene kant de duinen en de andere kant het regenwoud en als kers op de taart een dubbele regenboog.
Na de sand dunes zijn we gaan eten in de pub tegenover hetzelfde hostel met ons als enige gasten, wat een bestaan in zo een dorp (Tullah) met 170 mensen.

De volgende dag vertrokken we vroeg om naar Cradle Mountain te gaan. Het sneeuwde onderweg en het hagelde hard. Toen we uit de auto stapte was ik echt mega chagrijnig, we zouden ongeveer 3 uur gaan wandelen maar ik had het zo vreselijk koud, er lag een laag sneeuw en ik dacht echt wat doe ik hier ik ben hier totaal niet op gekleed. Hanna, Nicole en ik besloten de hike te doen naar de Marion lookout wat ongeveer 2-2.5 uur zou duren. Gelukkig was de wandeling in het begin redelijk beschut maar naarmate we hoger kwamen was er steeds minder vegetatie en hebben we alle soorten weer omstandigheden in 20 minuten voorbij zien komen, dat was echt bizar. Het laatste stukje moesten we zelfs over de rotsen klimmen tot we bij een lookout kwamen. Het was niet de Marion lookout maar nog steeds een super mooi uitzicht, we besloten om niet verder te lopen omdat het super hard begon te hagelen. Bij terugkomst moesten we wéér op de chinezen wachten en ik begon me mateloos aan hen te irriteren. We gingen lunchen in Sheffield, een dorpje met heel veel muurschilderingen en kunst, iets wat je niet zou verwachten in de middle of nowhere. Daarna hadden we een gerookte zalm proeverij & ginseng en ik kan niet anders zeggen dan dat ik het super lekker vond! Ik voel me dan zo opgelaten om iets te kopen maar 70 dollar voor een kilo zalm was een beetje overdreven.
Na de proeverij zijn we naar Launceston gegaan waar we een soort park gingen bezoeken, ik verwachtte er niets van maar het was echt prachtig. Het park werd doorsneden door een wilde rivier tussen hoge rotsen. Hierna werd de groep van 5 chinezen gedropt bij het busstation en nu konden ze natuurlijk wel optijd komen... bye felicia (voor de oudjes, google 'bye felicia'). Ondertussen had onze lovely Jack al 3 dagen niet gedouched en voelde ik de behoefte om even in het Nederlands te roddelen met Nicole, ook haar was de doordringende zweetgeur opgevallen en zij heeft uiteindelijk Jack subtiel gevraagd om een douche te nemen. Thank god.
Het hostel in Launceston was redelijk schoon maar de kachel ging aan om 19 uur en ik lag er precies onder, er werd elke 10 seconde snikhete lucht in mijn gezicht geblazen en het voelde alsof ik werd voorgecremeerd dus ik ging uiteindelijk maar naar het stapelbed boven Nicole. Het was echt een kut nacht, ben nu al toe aan een kamer voor mezelf.

Donderdag was de eerste stop een lookout over een vallei, het leek sprekend op het landschap die je kan kopen bij de modeltreinen , heel gaaf. Vervolgens wilden we vertrekken naar Legerwood, een stadje met veel uit hout gesneden standbeelden. Maar.... de tank was leeg. Top! Echt zo ontzettend dom, stonden we dan om 9.00 in de ochtend op de top van een berg. Gelukkig waren er construction workers die een jerrycan met diesel bij zich hadden en we zouden het precies halen naar het volgende stadje 20 km verderop. Echter, we moesten eerst een soort knop vinden om de lucht er uit te pompen en die was onvindbaar. De eigenaar van de tour wist het niet, de handleiding wist het niet en een monteur van de garage (via telefoon) wist het niet. Ik zei nog (niet dat ik kennis heb van auto's....)  "misschien zit het onder de auto" maar nee ze hadden daar al even gekeken en daar zat het echt niet. Vervolgens een uur later ging Jack toch nog maar even onder de auto liggen, en ja hoor... daar was de knop! Nou je kon me humeur opvegen voor het uur erna, een bedankje voor mijn goede idee kon er niet vanaf.
Gelukkig konden we weer rijden en hebben de route vervolgd naar Bay of fires, een super wit zandstrand met kraakhelder blauw water.
S avonds verbleven we in een super mooi hostel met uitzicht op zee en zijn we tijdens de schemering naar het strand gelopen in de hoop om Little pinguins te spotten die in de avond aan land komen. En ja hoor, al na 5 minuten kwamen er twee pinguins waggelend het strand op, zo cute!! Het waren de enige die avond maar het was zo schattig om te zien. Die avond hadden we in de pub gegeten met de Engelsen, 2 overgebleven chinezen en de backpackers, het was super gezellig en mocht ik naar London gaan (wat ik van plan ben ooit) dan heb ik in ieder geval een slaapplekbij een supe lieve familie.

Vrijdag startten we de dag met een bezoek aan nature world waar we de kangaroos hebben gevoerd. Cuteness overload en 500 selfies en foto's verder... Ook hebben we Tasmaanse duivels gezien en wombats. Deze dieren waren allemaal gered vanuit de natuur. In de middag hebben we een hike gedaan bij Wineglass bay, het was een super uitzicht en we zijn helemaal naar beneden gelopen maar het was helaas bewolkt dus de foto's waren niet zo mooi geworden als op de ansichtkaarten.
De trip hield op voor Hanna en de Engelse familie en Nicole en ik gingen samen naar ons laatste hostel waar we twee dagen verbleven.

In de nacht waren ik en Nicole beide ziek geworden (we got the runs mate) en was het even de vraag of we nog wel zouden meegaan met de trip. Op dat moment was het echt chill om even met iemand te zijn die je al wat langer kent om elkaar even te motiveren. We zijn toch naar Bruny Island gegaan en hebben twee hikes gedaan, eentje naar het strand en nog een naar de klif. Het uitzicht was weer fenomenaal en we hadden een groep walvissen (southern rigat whales) gespot recht onder ons!! Daarna nog even een kaasproeverij geweest en toen weer terug met de ferry naar Hobart. Inmiddels heeft een duitser Marvin ons gejoined en reizen we 2 dagen samen.

Op zondag stond Port Arthur op de planning, een afgelegen gedeelte waar gevangen vanuit Engeland naar toe werden gebracht. 99% hiervan keerde niet meer terug omdat na vrijlating geen transport inbegrepen zat.
Het was eigenlijk een heel vredig stuk land met huisjes erop en een streng beveiligde gevangenis, de andere gevangenen woonden gewoon op Port Arthur en konden niet onsnappen doordat de doorgang maar 100 meter was naar het vaste land en dit beveiligd werd met 200 soldaten en 20 waakhonden. In 1803 kwam de Engelsen (49 mensen waarvan 24 gevangenen) en sindsdien zijn binnen 80 jaar alle aboriginals op Tasmanië uitgeroeid. De tourguide was weer iemand anders (laatste 2 dagen waren daytrips) en vertelde heel erg uitgebreid en veel, na alle dagen natuur was het goed om even wat van de historie te horen. Ik en Nicole voelde dat de Aboriginal discussie verhit is, zij probeert hem al 3 weken te voeren, dus we hadden het maar gelaten.
Ook hebben we de Tasman arch en Remarkable cave bezocht, aan de kust zijn bizar mooie kliffen en deze plekken waren door het water uitgesneden. Ook de Maingon bay lookout was prachtig, het was slecht weer maar dat maakte het landschap juist heel erg interessant. Na 7 dagen had ik dan afscheid van Nicole genomen en gingen we onze eigen weg weer. Misschien zie ik haar wel in Byron bay! Die nacht moest ik om 3.45 op om te vliegen naar Melbourne (ik ben inmiddels geland) waar ik de route aan de oostkust zal starten naar Cairns.
Ik vond Tasmanië echt geweldig en heb onwijs genoten; de natuur is prachtig, de mensen zijn supervriendelijk en in de Hobart hangt een chille vibe!

Ik gooi ook nog even wat "fun" facts:
-Overal superschone openbare toiletten met zeep!
-Overal dooie dieren langs de weg:(

Nou jongens, dat was het weer voor deze week. Ik dacht dat mijn vorige blog uitgebreid was maar die was echt een grap vergeleken met deze blog. Ik hoop dat jullie je vermaken!

Liefs,
Kat